-Bırak, kanasın, durmaz bu yara.

-Kim yaptı bunu sana? Hangi vicdansız?Hangi kendini bilmez? Benim dostumun canına kim kastedebilir?

-Önemi yok kimin yaptığının. Olan oldu bir kere. Kaldırma beni buradan, zaten toprağa gömüleceğiz. Bırak, toprak üstünde öleyim.

-Bırakmam seni bu yerde, hastaneye götüreceğim, iyileşeceksin.

-Uğraşma boşyere. Bak, tuttuğun yerin yarası daha çok açıldı, daha çok kan kaybediyorum şimdi, daha çabuk öleceğim.

-Bırakamam, seni ölüme terkedemem göz göre göre. Hastaneye gitmeliyiz.

-Ama buraya yakın hiç hastane yok. Bizi götürecek bir araç yada birini arayacak telefonumuzda yok. Bu boş arazide yapayalnızız.

-Biz burada ne yapıyoruz? Bizi buraya kim getirdi? Sen neden yaralandın? Hiçbirşeye anlam veremiyorum.

-Önceden de böyleydin, unuttun demek! Bana çok önemli birşey göstereceğini, büyük sırrını sadece benimle paylaşacağını söyleyerek bizi buraya getiren sendin.

-Aman Allahim, hiç hatırlamıyorum. Peki sırrım neymiş, söyledim mi?

-Evet, söyledin. Büyük sırrın; el yapımı bir tabanca imiş.

-Ben mi yapmışım? İnanılmaz, böyle bir yeteneğim olduğunu bilmiyordum. Peki ama sana ne oldu da yaralandın?

-Sen vurdun?

-Kazayla mı?

-Hayır, bilerek.

-Ama neden? Canımdan çok sevdiğim arkadasımı ben neden vurayım ki?

-İkinci sırrını saklamak için.

-İkinci sırrım neymiş?

-Beni vuran kişinin sen olduğunu gizlemek için.

-Ama bu çok sacma. Seni vurmasaydım buna gerek olmazdı ki!

-Dogru.

-Öyleyse neden vurdum?

-Boşver, üzülme, nice saçma gerekçeyle birçok dost, dostlarını kolayca harcıyor. Sen en azından üzülüyorsun. Onlar üzülmüyorlar bile.

-Canım arkadaşım. Affet beni.

-Afffff....

-Konuş, konuş, ne diyecektin? Konuş, hadi, lütfen 

...