Vakit bir adım geride kaldı.

Bir yaprak daha düştü, bilgelik çınarından.

Sessiz sedasız çekildi kara bulutlar,

Rahmet yağmurunun ardından.

Anlamadı belki hiç kimse,

Bilmedi hangi sevdalara daldığını,

Garipsedi mağrur duruşunu,

Acemi gibi görüldü,

Kapitalin sürdüğü telaşlı sürüde…

Oysa hak birdi,

Söz bir!

Sözün olduğu yerde,

Susardı diller amade,

Kulaklar işitir, kalp koşardı.

Ve ruh mest olurdu, yüreğin çarptığı yerde.

Ve katar katar düşlerimiz vardı,

Bir gün nev bahar gelecek diye.

Tohum filize, filiz fidana erecekti.

Ve sevdamız dimdik duracaktı.

Bir kelam, bir salat eşliğinde.

Ve cennet-i ala yere inecekti,

İnsan yeniden düşündüğünde…

Bir yaprak daha düşerken dalından,

Taşıdığı onur cennete erdirecekti.

Ne mutlu sevdasının filizine su taşıyan bahçıvan!

Ne mutlu kitabı ile yolunda uğurlanan!

Selam ile ey Müslüman!